Auckland en Fiji. Bula! Nadi en Waya!

En toen waren we in Auckland, onze allerlaatste bestemming in Nieuw Zeeland alweer! We vertrokken vanuit Coromandel Town met de ferry richting Auckland en het tochtje zou ongeveer twee uurtjes duren. En het was verschrikkelijk! Het water was heel erg ruig, de boot leek af en toe wel door de lucht te vliegen. Iedereen op de boot werd steeds stiller, je zag een paar mensen in een hoekje zitten en sommige werden steeds bleker, haha niet iedereen is gemaakt voor ruige boottochtjes. Maar we hebben het overleefd. En toen we eenmaal in ons hostel waren was het best laat dus we zijn de stad in gegaan en hebben wat gegeten en zijn toen lekker gaan slapen. De volgende dag zijn we eens ouderwets gezellig gaan winkelen, het was een tijd geleden dat we een echte stad hadden gezien.

En toen was het alweer Oud & Nieuw en we hadden geen idee wat we zouden gaan doen. We hadden wat rond gevraagd en er werd ons verteld dat er vuurwerk zou worden afgestoken bij de Skytower en de haven, maar niemand wist echt precies wat er ging gebeuren. We hadden dan ook maar een fles bubbels gehaald en hebben deze aan het begin van de avond feestelijk opgedronken. We waren lekker aan het zingen in onze kamer en best hard ook dus dat zullen onze buren gezellig hebben gevonden. En aangezien het vuurwerk om twaalf uur zou worden afgestoken zijn we niet al te laat richting de stad vertrokken. We zijn uiteindelijk beland bij een Mexicaanse bar en het was hartstikke leuk. We gingen eerst gezellig aan de Corona en toen over naar de frozen Margerita's, lekker met wat nachos op tafel. En toen was het tijd voor het vuurwerk dus wij snel op zoek naar een goede plek, waar we de Skytower en de haven konden zien. Er waren aardig wat mensen op straat. Gek genoeg doet men hier niet aan aftellen waardoor we niet echt door hadden dat het al twaalf uur was! Toen wensten Hanneke en ik elkaar natuurlijk een fijn jaar, en toen merkten we dat men hier ook al niet echt aan zoenen doet. Wel werd er aardig gejuicht voor het vuurwerk waar Hanneke en ik dan weer niet echt van onder de indruk waren, haha. Het was echt super kort en het was zo mistig boven de Skytower dat je het helemaal niet goed kon zien! We waren lichtelijk teleurgesteld, maar we troosten onszelf met de gedachten aan het vuurwerk wat we in Brisbane hadden gezien. We hadden in de Mexicaanse bar wat lokale bewoners ontmoet en een van de jongemannen vertelde me dat het vuurwerk het jaar ervoor een stuk spectaculairder was. En toen ik voorstelde dat het misschien iets met bezuinigingen te maken had zei hij, dat ze waarschijnlijk het budget hadden opgemaakt aan de overwinning van de All Blacks (voor degene die niet zo op de hoogte zijn met rugby, Nieuw Zeeland heeft dit jaar gewonnen). Maar we mogen niet klagen, we hebben een hele gezellige avond gehad en de Nederlanders kunnen nog wat leren van de Nieuw Zeelanders qua Nieuw jaar vieren. Geen vechten, geen vernielingen, geen troep op straat. Het was voor ons in ieder geval een geslaagd Nieuwjaar, al miste ik wel de oliebollen!

En voor we het wisten waren we alweer de tas aan het inpakken. En dat was wel een uitdaging, het voelde als een hele workout. Al die cadeautjes die we voor iedereen mee slepen ;) De tijd in Nieuw Zeeland is echt voorbij gevlogen, maar we hadden heel er veel zin in Fiji. Na drie uurtjes vliegen waren in Nadi. Op het vliegveld werden we gelijk ontvangen met gezang en muziek, dus dat bracht de vakantiestemming er wel in. We werden opgehaald door de vriendelijke mensen van het hotel en het was gelijk gezellig tijdens het ritje. Toen we er waren hebben we nog lekker wat gedronken. De volgende dag werden we al vroeg opgehaald voor onze volgende bestemming. We gingen met de boot naar het eiland Waya waar we de rest van de week zouden blijven. Het was wederom weer een ruig tochtje, maar na een ongeveer anderhalf uur was er land in zicht. We werden ontvangen met gezang en muziek en iedereen riep Bula! Wat ‘hallo' is in het Fijiaans. En we kregen lekker een welkomsdrankje. We waren gelijk onder de indruk van de kleur van het water en het resort ligt gelijk aan het strand, dus dat is super. Na een welkomspraatje werden we naar ons huisje gebracht wat echt ongelofelijk schattig is en waar natuurlijk mooie bloemen op het bed en de kastjes lagen. Heel romantisch. En toen was het tijd voor de lunch. Het restaurant heeft zand op de vloer dus je kan heel de tijd op je blote voetjes lopen. Voor de lunch kun je uit allerlei verschillende dingen kiezen, voor ieder wat wils dus. De rest van de dag hebben we bij het zwembad gelegen en boekjes gelezen, heel vervelend allemaal. Het eiland is niet zo groot en er is naast het resort ook een village en ongeveer een derde van de bewoners werkt in het resort. Om half zeven, of eigenlijk moet ik zeggen rond half zeven want alles gaat hier op ‘Fiji time', begon de Kava welkomsceremonie. En je kunt niet op Fiji geweest zijn en geen kava hebben geproefd, het is de drank van Fiji. Eigenlijk is het niet echt drank maar een narcotica en het wordt gemaakt van de wortels van de peppertree. Het ging allemaal heel officieel want we moesten in een cirkel op een rieten mat gaan zitten en daarna om de beurt drinken, je moest eerst een keer in je handen klappen, dan Bula zeggen, drinken en daarna drie keer in je handen klappen. En het smaakte heel apart. Na de ceremonie gingen een paar medewerkers gitaar spelen en zingen. Hanneke en ik zijn toen een cocktail gaan drinken aan de bar. En toen was het tijd voor het avondeten. We zaten met twee meiden aan tafel die uit Hong Kong kwamen, een meisje uit Australië en een stel uit Slovenië. Het eten was echt heerlijk! We kregen een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. Voor het hoofdgerecht kregen we voor de tafel allerlei verschillende dingen waaronder gamba's, gegrilde vis, rijst, gegrilde groenten, calamari en scallopped potatoes.
Na het eten was het tijd voor een quiz en het was hartstikke gezellig, je speelde met tafelgenoten als een team. We waren helaas niet heel goed in de quiz, maar we hadden wel een ronde gewonnen en als prijs kregen we een pitcher met een cocktailmix, yeeh! Na de quiz kwam nog een talentshow en dat was wel grappig. Uiteindelijk gingen we vermoeid naar bed toe en we hadden heerlijk geslapen!

De volgende ochtend was het tijd voor het ontbijt en dit was een buffet. En er was van alles muesli, cornflakes, toast, muffins, donuts, watermeloen, ananas, passievrucht, kokosnoot, verse sap etc. En een omeletstation waar ze een lekker omeletje voor je bakken en je kunt zelf kiezen wat je er allemaal in wilt. Het eten werd ook constant aangevuld dus verhongeren zullen we hier zeker niet!

Die dagen erna hebben we lekker op het strand geluierd en boekjes gelezen, nog meer lekker gegeten, gesnorkeld en we hebben een bezoek gebracht aan het dorp op het eiland. Het dorp was ongeveer vijftien minuten wandelen vanaf het resort. We werden er rondgeleid en konden zo zien hoe de mensen hier leven. Ook was er een marktje waar ze allemaal leuke spulletjes verkopen.

‘S avonds werden we ook flink geëntertaind. Er was een ‘Fiji night' dat was heel leuk er werd voor ons gezongen en gedanst en daarna kregen we traditioneel eten. En we hadden een avond filmavond onder de sterren wat ook heel bijzonder was! En de mensen hier zijn zo vriendelijk!

En toen na zeven dagen op Fiji was het alweer tijd om naar huis te gaan. Over een paar uurtjes stappen we in het vliegtuig en het voelt zo raar om naar huis te gaan! De zes maanden zijn echt voorbij gevlogen! Het lijkt nog maar net dat we onze familie aan het uitzwaaien waren op het vliegveld met nog de hele reis voor ons. Maar we kunnen terug kijken op een mooie reis, we hebben ontzettend veel meegemaakt, leuke mensen ontmoet en we zijn op prachtige plekken geweest!

Lieve vrienden en familie, wij hebben het zeer op prijs gesteld dat jullie zo met ons hebben meegeleefd en trouw onze verhalen keer op keer hebben gelezen! We zien jullie snel!

Veel liefs Damanja en Hanneke!

Taupo, Rotorua, Hamilton, Raglan, Bay of Islands, Thames, Whitianga & Coromandel Town

Kia Ora!

En toen ging het verhaal verder in Taupo. We kwamen redelijk laat aan de eerste dag dus hebben we gelijk maar boodschapjes gedaan. Ik moest echt zo hard lachen toen Hanneke in de supermarkt ineens met iemand anders karretje ging lopen, ze had het helemaal niet door. De eigenaar van het karretje zag het gebeuren, maar hij kon er wel om lachen. Hij zei ook nog dat hij het wel goed vond als ze zou betalen. Het was trouwens echt stralend weer, terwijl het weerbericht toch anders had voorspeld. We zijn ook maar gelijk langs de receptie geweest om te informeren voor het weer voor de komende dagen want zoals ik al had vermeld in het vorige verhaal wilden we de Tongariro Crossing doen en natuurlijk het liefst in een zonnetje. De vriendelijke mevrouw van het hostel zei alleen dat het weer hier niet echt te voorspellen is en dat we gewoon de dag voordat we wilde gaan moesten langs komen na twee uur, dan kregen ze een weersvoorspelling voor de volgende dag. We wisten wel dat we niet gelijk de volgende dag wilden gaan want we waren super moe en we wilden eerst goed uitrusten. De volgende dag zouden we een tochtje maken met de zeilboot om een tien meter hoge Maori carving te bewonderen. Alleen net voordat we wilden gaan ging het keihard regenen. Dus toen gingen we toch maar niet. Maar toen ging natuurlijk de zon weer schijnen, het weer is zo ongelofelijk het veranderd zo snel je kunt echt door vier seizoenen in een dag gaan! Omdat we toch nog wel wat wilde gaan doen zijn we toen maar naar de Huka Falls gewandeld, dit was ongeveer anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. De Lonely Planet noemde dit een ‘easy walk' maar daar waren Hanneke en ik het niet helemaal mee eens. Maar het ging prima. De Huka Falls zijn zo indrukwekkend! Het water komt echt met een enorme kracht en snelheid naar beneden. Je wordt er bijna een beetje bang van. Op de terugweg zijn we nog even gestopt voor een natuurlijke warme bron die uitkwam in de rivier. Je moet wel eerst een stukje door het ‘gewone' water heen en dat was echt ijskoud. Maar de warme bron was heerlijk. Op een gegeven moment werd het een beetje druk dus toen besloten we dat we wel genoeg hadden gebadderd. Toen zijn we weer terug gewandeld naar het hostel.

We hadden besloten op onze laatste dag de Crossing te doen omdat de weersvoorspelling voor die dag het best was. Dus op onze tweede dag in Taupo besloten we dan toch maar te gaan zeilen. We waren uiteindelijk maar met vier mensen en de kapitein natuurlijk. Maar het was hartstikke gezellig! Alleen ging het onderweg natuurlijk keihard regenen! Het was wel grappig want we kregen een mooie gele regenbroek zodat we niet al te nat zouden worden. Hanneke zei dat ik er uit zag als een echte vissersman. Maar de kapitein zei dat hij nog nooit een echte vissersman met roze nagellak had gezien! Eenmaal aangekomen bij de Maori carving bleek dat er naast de carving van tien meter er ook nog vele andere carvings naast waren. Dat was een aangename verassing. Op de terugweg kregen we nog een lekker glas wijn erbij en ging de zon een beetje schijnen, dus dat was wel fijn!

En toen vroeg naar bed want de volgende dag was het dan toch echt zo ver en we moesten om vijf uur opstaan! We werden opgehaald met een bus en naar het beginpunt van de Crossing gebracht en dat was nog wel een stukje rijden. Uiteindelijk begonnen we om half acht met wandelen. Deze wandeling is bijna twintig kilometer en je gaat door vulkanisch gebied en de tijd die er voor stad is 7 à 8 uur. We hadden ons op het ergste voorbereid omdat we onderweg al meerdere mensen waren tegen gekomen die het echt verschrikkelijk zwaar vonden en het hadden over de trap omhoog die vreselijk was. Uiteindelijk viel het ons honderd procent mee! Het begon met een uurtje redelijk makkelijk wandelen en toen begon de trap die de ‘Devils Stairway' wordt genoemd. We hebben het gewoon rustig aan gedaan en zijn af en toe gestopt, natuurlijk ook om het al het moois om ons heen te bewonderen. We wilden nog niet te vroeg juichen want we moesten natuurlijk nog flink wat uurtjes. Maar het is allemaal soepel verlopen. Dit is de populairste eendaagse hike in Nieuw Zeeland en dat kun je wel merken want er lopen zoveel mensen! Het is ook onwijs mooi, de bergen, de vulkanen en de sneeuw die je ziet liggen. Het veranderd ook steeds van omgeving en dat is wel fijn want dat houdt een wandeling van 20 kilometer een beetje spannend. Op een gegeven moment kwamen we bij de ‘Emerald lakes' aan wat drie meertjes naast elkaar waren die een hele mooie groenige kleur hebben. Het stinkt wel ontzettend want het is zwavel en het ruikt een beetje naar rotte eieren. Maar het uitzicht hier is echt fantastisch. Uiteindelijk vonden we het laatste stukje wandelen nog het zwaarst, de laatste loodjes! Je moest soms best stijl omlaag lopen en dan moet je heel de tijd je benen zo aanspannen en als je er al vijf/zes uur op hebt zitten is het best vermoeiend. Ook je concentratie begint een beetje te verslapen wat lastig is want er liggen overal losse steentjes dus je moet best uitkijken waar je loopt. Maar voor we het wisten waren we alweer aan het eind en het is zo snel gegaan! We hebben er uiteindelijk zeven uur over gedaan, dus dat vonden we best netjes. Toen weer terug met het busje, waar bijna iedereen lag te slapen! Het was wel lekker om na bijna twaalf uur je wandelschoenen uit te kunnen doen!

De volgende dag gingen we door naar Rotorua en van wat we hadden gehoord zou het hier nog meer stinken. Dat viel gelukkig allemaal wel mee. We zijn hier naar Wai-o-tapu geweest, wat het Thermal Wonderland wordt genoemd. We zijn eerst bij een modderpoel geweest, wat de grootste van Nieuw Zeeland is. Dat was heel leuk om te zien. Het modder bubbelt aan alle kanten en soms spat het alle kanten op. Vervolgens gingen we naar de ‘Lady Knox Geiser' omdat deze erupteert op een bepaald tijdstip. Deze geiser werd ontdekt in 1896 door gevangenen in een werkkamp bij de aanplant van een naaldbos. Een van de gevangenen waste zijn kleding in de chloridebron en had zijn zeep laten vallen waardoor de bron tot een eruptie kwam. De geiser kan op eigen kracht erupteren, dit gebeurd dan eens in de 24 tot 27 uur. Alleen door de vele toeristen wordt deze ‘natuurlijke' geiser nu dagelijks, door middel van zeep, geactiveerd op een bepaald tijdstip. Er waren dan ook super veel mensen wat ook wel weer grappig was, want toen de geiser eenmaal erupteerde hoorde je in harmonie ‘waaauww'. Na de geiser hebben we door het thermisch gebied gewandeld waar je ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken kunt zien, heel apart allemaal. De eerste vulkanische activiteiten in dit gebied gaan terug tot zo'n 150.000 jaar in de geschiedenis. Het ruikt wederom hier niet zo lekker, maar je begint er aan te wennen. In dit gebied kun je allerlei verschillende kleuren zien en deze wijzen op de aanwezigheid van mineralen. Zo zijn de gelige kleuren zwavel en de groenige arsenicum. Heel interessant allemaal.

Toen we terug kwamen van deze trip waren we wel benieuwd naar de foto's die we hadden genomen. We moesten eigenlijk wel een beetje lachen toen we ze bekeken want, als je niet weet waar je naar kijkt zien de meeste foto's er gewoon uit als een verlaten constructieplaats of een hoop puin!

Na Rotorua zijn we door gegaan naar Hamilton. Op de dag dat we aankwamen was de weg afgezet dus de bus moest omrijden, maar we hoorden dat dit was omdat er die middag een ‘Santa Parade' was. In de middag zijn we daar dan ook natuurlijk heen gegaan en het was hartstikke leuk om te zien. Het was wel een beetje reclamemakerij, maar dat mocht de pret niet drukken. Er waren ook best wat mensen op af gekomen.

En toen waren we in Raglan en wat doet men in Raglan, surfen! Het is echt een heel klein dorpje en behalve surfen en een beetje kajakken is er ook niet zo veel te doen. Er is een straat waar alles zit de winkeltjes, restaurantjes en de supermarkt. We zijn de eerste dag dat we er waren lekker wezen lunchen bij ‘The Shack' dat was echt een leuk restaurantje. Toen we wilden betalen kwam ik er echter achter dat ik mijn moneybelt kwijt was. We konden dus niet betalen want we hadden geen geld, maar dat was niet het grootste probleem want in mijn moneybelt zitten al mijn belangrijkste bezittingen, me bankpas, me creditcard en me paspoort. Ik ben er altijd zo voorzichtig mee, dus ik probeerde echt hard te verzinnen wat er mee gebeurd was en niet in paniek te raken. Dus Hanneke ging pinnen zodat we in ieder geval de rekening konden betalen. Toen zijn we terug gelopen naar het hostel en bij de receptie hadden ze hem niet gevonden. Maar gelukkig vond ik hem in mijn boodschappentas. Blijkbaar had ik hem zonder er over na te denken in mijn boodschappentas gestopt. We waren wel opgelucht, want toen we naar het hostel liepen waren we lekker luchtig en grapjes aan het maken, maar ondertussen dachten we wel al aan passen blokkeren en ambassades bezoeken haha. Na al dit plezier besloten we de volgende dag te gaan surfen, iedereen in het hostel was er laaiend over dus je voelt je bijna verplicht om te gaan. We hadden een les geboekt dus we werden opgehaald met een busje. We gingen eerst een half uurtje oefenen hoe je moest opstaan en als je nog op ‘het droge' bent lijkt het allemaal zo simpel. Daarna gingen we naar het strand en kregen we een mooi wetsuit en een lekker groot schuimrubber beginners surfbord. En toen kon de pret beginnen! En natuurlijk is het in eenmaal in het water, niet zo makkelijk meer. Je moet je rot peddelen en soms krijg je een mega golf over je heen en zit je bijna weer op het strand en moet je weer opnieuw beginnen haha. Het is ook wel echt heel vermoeiend. Maar het was hartstikke leuk! Er was ook nog een fotograaf bij dus er zijn wat grappige foto's gemaakt. De volgende dag hadden we wel behoorlijk spierpijn.

Volgende stop Paihia, Bay of Islands. We zijn hier met de ferry naar Russell geweest. Russell is een heel klein plaatsje, maar je het was de eerste hoofdstad van Nieuw Zeeland en je kunt hier de oudste kerk en het oudste hotel van Nieuw Zeeland bezoeken. Na deze attracties zijn we nog een omhoog geklommen om bij Flagstaf Hill het uitzicht te bewonderen. In Paihia zijn we op een middag op een terras beland wat toevallig een Nederlandse eigenaar had. We hadden al zo onze vermoedens want er stonden bitterballen op de kaart en die hebben we dan ook lekker gegeten!

Vervolgens belandden we in Thames en in Thames was eigenlijk niet zo heel veel te doen, dus we zijn er ook niet zo lang gebleven. Wel zaten we in een leuk hostel met hele leuke mensen waar we gezellig de avond mee hebben doorgebracht.

Na Thames zijn we door gegaan naar Whitianga en het was gelukkig prachtig weer! We zijn hier naar Cathedral Cove geweest, wat heel erg leuk was. Dit is een boogvormige rots uitgesleten door het water. Het was 45 minuten heen en 45 minuten terug wandelen en onderweg kwam je nog bij andere baaien/strandjes.
Toen we de volgende dag in de bibliotheek waren om gebruik te maken van het gratis internet,zag ik dat ik een mailtje had gekregen dat mijn creditcard was geblokkeerd. Dus ik bellen, bleek dat er een verdachte transactie op mijn card was ontdekt en dat ze hem daarom hadden geblokkeerd. En dat was maar goed ook aangezien ik mijn creditcard al in ieder geval twee weken niet had gebruikt. De meneer aan de telefoon vertelde me dat ik zelf geen schade zou leiden, gelukkig want het was wel een ‘charge' van 1 dollar. Maar het is wel fijn om te weten dat ze zo snel reageren. Nu moeten we het alleen de laatste weekjes met Hanneke haar creditcard doen, maar dat moet wel goed komen. Gelukkig was het allemaal wel snel geregeld.

En toen gingen we alweer door naar Coromandel Town, onze een na laatste bestemming in Nieuw Zeeland. We kwamen aan de dag voor kerst en het is zo maf want het is hier ongeveer 22 graden! Geef niet echt een kerstgevoel. Je kon de afgelopen dagen in de supermarkt wel merken dat iedereen flinke kerstinkopen aan het doen was want het was super druk. Coromandel Town is zelfs nog kleiner dan Thames en dat vonden wij wel prima. We hebben namelijk een zwembad bij het hostel en we wilden onze dagen hier het liefst in de zon, aan het strand of bij het zwembad doorbrengen. En dat hebben we dan ook gedaan. Ook hebben we nog lekker gebruik gemaakt van de jacuzzi. Op kerstdag hebben we ons met een busje naar het strand laten brengen, de mensen die dat georganiseerd hadden noemde het ‘Christmas for Orphans' (weeskinderen). We moesten eerst nog een halfuurtje over de stenen lopen voordat we bij het strand kwamen en een stukje tussen de bomen door wandelen. Op een gegeven moment moest je omhoog en omdat het een beetje modderig was hing er een touw waaraan je je omhoog kon trekken, het voelde een beetje alsof we op survivalkamp waren. Maar toen we eenmaal op het strand waren was het het allemaal waard, want het was een prachtig strand en het was ook lekker rustig. We hadden allemaal lekkere dingen meegenomen dus rond het middaguur hebben we gepicknickt op het strand. En in de avond hebben we kerstfilms gekeken, dus dat was hartstikke gezellig!

Morgen vertrekken we met de ferry richting Auckland en dat is alweer onze laatste bestemming in Nieuw Zeeland! Stiekem hebben we ook al heel erg veel zin in Fiji.

We hopen dat iedereen een fijne kerst heeft gehad, ondanks onze afwezigheid ;) En we wensen jullie alvast een fijn Nieuwjaar!

Greymouth, Punakaiki, Nelson, Motueka, Abel Tasman, Kaikoura, Picton & Wellington

Gegroet lieve familie en vrienden,

Ons verhaal gaat verder in Greymouth en in Greymouth was het heel erg nat. We verbleven in het ietwat krakkemikkige Neptunes Hostel en aangezien het de dag dat we aankwamen non-stop regende wilde we snel inchecken. Dit was echter niet zo makkelijk want de vriendelijke meneer van de receptie was een beetje sloom. Voor degene die wel eens That 70's Show hebben gekeken, hij deed ons een beetje denken aan Leo. Toen we de weg vroegen naar de supermarkt heeft hij ons ook zes keer dezelfde directies gegeven, hilarisch. Dit was de eerste keer dat we echt last hadden van regen, dus we mogen eigenlijk niet klagen, maar het regende dan ook gelijk goed. We waren echt helemaal verzopen toen we van de supermarkt terug kwamen en onze kamer leek op een gegeven moment wel op een wasserette, er hingen overal druipende kleren. We hebben ons dan ook maar lekker in onze kamer genesteld met gratis wifi. We hoorde de volgende dag dat door de ernstige regenval de rivier bijna was overstroomt en dat het maar een haar had gescheeld of we moesten evacueren. Daar hadden we dus helemaal niets van mee gekregen! De volgende dag zijn we bioscoop geweest echt een bezigheid voor regenachtig weer.

Vervolgens zijn we doorgegaan naar Punakaiki. In Punakaiki is behalve een cafeetje en wat hostels/motels echt helemaal niets, niet eens een supermarkt of een pinautomaat. Nadat we ingecheckt hadden bij ons hostel zijn we maar gelijk naar de bezienswaardigheid van Punakaiki geweest namelijk de ‘Pancake Rocks'. Ze noemen deze rotsen zo, ja je raadt het al, omdat ze op opgestapelde pannenkoeken lijken. Je hebt hier ook ‘blowholes' en als het water ruig is of als het vloed is dan spuit er water/stoom uit de rotsen, hartstikke leuk. Toen wij er waren gebeurde er natuurlijk helemaal niets. Er was ook een stukje wat ‘sudden sound' heette en wij maar wachten op een geluid, maar nee hier gebeurde wederom niets. Maar de rotsen waren heel mooi. Toen we echter de hele wandeling hadden gemaakt zagen we bij het toeristenbureau dat het vloed was om 9 uur 's avonds dus toen zijn we in de avond maar nog een keer gegaan. En ja hoor stoom en water, heel spectaculair allemaal. De ‘sudden sound' was echter nog het aller-leukste, die deed het namelijk nu wel, het klonk een beetje alsof er beneden een draak zat die af en toe gromde, dat was wel grappig.

Na al het avontuur in Punakaiki was de volgende stop Nelson. Gelukkig was het weer hier een stuk beter. Het verward ons wel een beetje want we weten dat het december is, maar het klopt niet met de lange dagen en de warmte dus het voelt niet als december. Maar anyway, Nelson had wel een gezellig centrum, leuke winkeltjes en leuke terrasjes. We hebben hier dan ook een beetje door de stad gestruind en lekker in het park gezeten.

En toen waren we alweer in Motueka, we verbleven hier in een rustig hostel en we hadden dan ook een 7-persoonskamer voor ons zelf. Aangezien we de volgende dag naar Abel Tasman zouden gaan zijn we na de tassen in te hebben gepakt lekker op tijd naar bed gegaan. De volgende ochtend moesten we vroeg op want we werden opgehaald voor ons volgende avontuur. We zouden een dag gaan kajakken in het Abel Tasman National park en vervolgens een nachtje daar verblijven en de volgende dag terug wandelen. We gingen eerst een stuk met de watertaxi en tijdens dit ritje kon je meteen zien hoe mooi het water hier is! Na ongeveer een halfuurtje kwamen we bij een strand aan waar we een kort lesje kregen in zeekajakken. Vervolgens de tassen ingeladen en de waardevolle spullen in een waterdichte tas. Ten slotte kregen we nog een mooie ‘sprayskirt' aan zodat er niet allemaal water in je kajak loopt en je niet zeiknat wordt, en een zwemvest dat eigenlijk veel te groot was. Toen was het tijd om te gaan en het kajakken was hartstikke leuk, maar wel zwaar! Aangezien je met z'n tweeën in de kajak zit en de meeste koppels een man hadden, waren Hanneke en ik steeds de laatste. We deden ons best maar we gingen niet zo snel als de rest, haha. Gelukkig hadden we geen haast en een hele aardige gids. Er was nog wel een andere kajak waar twee meiden inzaten en die gingen zo snel! Maar we hoorde later dat ze professionele volleybalspeelsters waren, dus toen voelde we ons gelijk weer beter. We zijn naar Tonga Island gekajakt waar heel veel zeehonden zaten, ze waren heel erg speels dus dat was leuk. Ze zwommen ook onder de kajak door. Ook hebben we een paar baby's gezien en die waren echt super schattig! Verder zijn we langs baaien, lagoons en stranden gekomen. Op een van de stranden hebben we lekker geluncht met een super uitzicht! Na vijf uur kajakken waren onze armen echter wel blij dat we Anchorage bay hadden bereikt waar we zouden overnachten. We sliepen op een boot wat heel erg leuk was. We werden met een zodiacbootje opgehaald vanaf het strand om aan boord te gaan. Toen hebben we lekker op het dek gezeten in de zon en wat tijdschriften gelezen. Vervolgens een warme douche om al het zout weg te spoelen en toen was het tijd voor een overheerlijke barbecue. Na 's avonds nog lekker gekletst te hebben met onze medebewoners, was iedereen toch wel behoorlijk moe en gingen we niet te laat naar bed. Maar voordat we naar bed gingen nog even naar de sterren gestaard die hier ongelofelijk mooi waren! Jammer dat we er geen foto van konden maken. De volgende ochtend vroeg weer op voor de wandeling. Eerst lekker ontbeten en toen werden we weer terug naar het strand gebracht. Daar begonnen we aan onze vier uur durende hike en we hadden het getroffen met het weer! De wandeling was erg mooi, je kwam langs een aantal prachtige stranden. Eenmaal bij het einde hebben we ons neerlaten ploffen bij het eerste en enige café wat er was, maakt de keus wel makkelijk. Daar hebben we lekker wat gegeten en gedronken om de tijd te doden totdat we zouden worden opgehaald. We werden weer afgezet in Motueka waar we weer in hetzelfde hostel verbleven. We waren ontzettend moe toen we thuis waren dus we hadden lekker fish 'n chips gehaald en zijn vroeg naar bed gegaan. De volgende dag was het alweer tijd om Motueka te verlaten voor Kaikoura.

Kaikoura is echt een leuk stadje, hippe winkeltjes en een leuk sfeertje. We hadden ons hier voor twee nachten in een ‘deluxe cabin' genesteld in een top10 park. Eigenlijk een beetje boven ons budget, maar de goedkope versie hadden ze niet meer beschikbaar en we hadden geen zin om terug te lopen met onze tassen. We hadden wel een tv met een filmkanaal in onze cabin dus we hebben 's avonds lekker filmpjes kunnen kijken, voelde wel huiselijk. We zijn naar de ‘seal colony' geweest wat een paar kilometer lopen is vanaf het centrum. Daar vind je dus zeehonden die lekker liggen te luieren. De borden zeggen dat je tien meter afstand moet houden, maar dat hebben we heel rebels niet gedaan. We hadden ons door een lokale bewoner laten vertellen dat je gewoon kan gaan kijken en dat als ze naar je zouden grommen dat je dan gewoon wat extra afstand moest nemen. Dus toen zijn we op de foto geweest met de zeehonden. Ik moet wel zeggen dat sommige zo lui erbij lagen, dat ze op de foto soms net dood lijken. Maar geloof me ze waren nog levend, af en toen verschoven ze een beetje om lekkerder te gaan liggen!

Na Kaikoura zijn we beland in Picton. Het was ontzettend lekker weer dus de eerste dag hebben we lekker op het terras gezeten. De volgende dag hebben we ons weer eens aan het wandelen gewaagd. We zijn langs de haven gewandeld en ook zijn we omhoog gewandeld zodat we een mooi uitzicht hadden. Na een paar uurtjes moesten we het echter opgeven want we hadden, heel stom, geen water meegenomen en het was best warm. Toen zijn we in de middag wederom op het terras beland.

De volgende dag zijn we met de ferry naar Wellington gegaan, Picton was voor ons alweer de laatste stop op het Zuidereiland. Gelukkig was het mooi weer en het water kalm dus de boottocht verliep voortreffelijk. En wat een mooi uitzicht heb je tijdens de overtocht! Het is bijna onmogelijk om een lelijke foto te maken want het is hier zo fotogeniek!

Na drie uurtjes varen waren we dan op het Noordereiland. We hadden een tip gekregen voor een goed hostel van een meisje in ons vorige hostel, dus we besloten dan ook maar daar heen te gaan. Het was alleen ongeveer twee kilometer wandelen en nu zal je zeggen, dat is niet zo ver, maar aangezien we aardig wat kilo's hebben bij gespaard over de afgelopen maanden en onze tas duidelijk te zwaar wordt voor ons, was het best een uitdaging. In Wellington zijn we naar het museum ‘Te Papa' geweest en we hadden al van verscheidene reizigers onderweg gehoord dat dit een heel leuk museum was, dus we hadden hoge verwachtingen. Gelukkig was het hartstikke waar. Het is ook nog eens een enorm museum dus je kan je er aardig wat uurtjes vermaken. Toen we uit het museum kwamen wilden we ook nog een beetje van het mooie weer genieten dus zijn we naar een parkje geweest wat heel gezellig was. Er staat een mega kerstboom in het midden van het grasveld wat 's avonds licht geeft heel leuk. Ze zijn hier ook al helemaal in de kerstsfeer, we horen de hele tijd kerstliedjes in de supermarkt. Maar wat nog leuker was, was dat er overal ‘bean bags' lagen en je dus lekker relaxed in het zonnetje kon liggen. Zag er ook nog eens heel gezellig uit want ze waren allemaal verschillende kleuren.

Toen we later die dag aan het afwassen waren na het avondeten ging ineens het hele hostel schudden, een aardbeving! De aardbeving duurde echter zo kort dat eer dat we door hadden dat het een aardbeving was, het alweer over was. Het was wel echt een raar gevoel! De mensen die hier wonen zullen er niet eens meer van opkijken, ze blijken hier namelijk ongeveer een keer per week een mini aardbeving te hebben. Je kon echter duidelijk merken dat alle hostelbewoners het niet gewend waren iedereen was gelijk in rep en roer. De eigenaar van het hostel ging ook gelijk naar buiten om te kijken of ze hele hostel nog overeind stond. Ach ja, hebben we ook weer eens meegemaakt!

Op onze laatste dag in Wellington wilden we naar het filmmuseum gaan. Wij op pad, alleen toen we er bijna waren zag het museum er nog al dicht uit en toen we voor de deur stonden bleek dat dit ook het geval was. We vergeten soms de dagen een beetje en we hadden nu dus ook niet echt door dat het zondag was. Toen zijn we maar gaan camera shoppen want Hanneke's camera heeft het ineens begeven en dit terwijl die nog maar net nieuw is! Heel vervelend. Maar ze is uiteindelijk wel geslaagd.

Morgen vertrekken we richting Taupo en dan staat er een mooie hike op de planning, de Tongariro Alpine Crossing, waar we Mount Doom van The Lord of the Rings kunnen gaan bewonderen, dus we zijn benieuwd!

Fijne Sinterklaas!

Liefs Damanja & Hanneke

XxXxxX

Christchurch, Dunedin, Te Anau, Queenstown, Wanaka & Franz Josef

En toen... Toen was het toch echt tijd om Australië te verlaten. Het was een beetje een dubbel gevoel want aan de ene kant waren we wel toe aan een nieuw land, maar aan de andere kant waren we helemaal gewend aan Australië. Hoe dan ook de tijd in Ozzie is voorbij gevlogen!

En nu zijn we aangekomen in Nieuw Zeeland, vanaf Alice Springs naar Darwin, van Darwin naar Sydney en van Sydney uiteindelijk naar Christchurch! Niet de meest efficiënte route, maar het was of dit of nog langer in Alice blijven dus toen was de keuze snel gemaakt. Ondanks deze route ging de reis redelijk snel en dit keer was Hanneke aan de beurt bij de explosieve dienst.

Toen we in Christchurch waren aangekomen was er eigenlijk maar één ding wat we wilden doen en dat was slapen! Na de Outback waar we steeds rond vier, vijf uur moesten opstaan en het gedoe met Qantas waardoor we niet veel hadden kunnen slapen en de lange reis naar Nieuw Zeeland, waren we echt uitgeput! Nadat we dus ingecheckt waren in ons Jailhouse hostel, een oude gevangenis erg leuk, zijn we maar vroeg naar bed gegaan. En ik moet vol schaamte mededelen dat we de volgende dag niet voor twaalf uur uit bed zijn gekomen. Maar ach, soms heeft je lichaam wat rust nodig. Onze tijd in Christchurch hebben we doorgebracht door wat door de stad te wandelen. Lijkt simpel, maar dat is hier nog een uitdaging want meer dan de helft van de stad is afgezet. Je ziet hier nog duidelijk het effect van de aardbevingen, heel veel gebouwen liggen nog in puin en overal zijn werklui. Het is spijtig maar na twee dagen heb je het dan ook eigenlijk wel gezien in Christchurch.

Na Christchurch zijn we doorgegaan naar Dunedin. We lieten ons met de taxi naar de busstop brengen en we hadden een hele vriendelijke taxichauffeur. Toen we lekker aan het rijden waren vroeg ik aan Hanneke of ze de portemonnee had meegenomen en ja ze had de portemonnee meegenomen. Een paar minuten later vroeg ik of ze de camera had meegenomen en toen hoefde ik niet op haar antwoord te wachten want ik zag aan haar gezicht, dat vertrok, dat nee ze niet de camera had meegenomen. Ik denk dat ik een soort sixth sense heb want ik vraag normaal nooit of ze deze items bij zich heeft. Toen moesten we dus aan de vriendelijke taxichauffeur vragen of hij snel wilde omkeren. Eenmaal weer aangekomen bij het hostel konden we niet naar binnen omdat we geen sleutel meer hadden, de receptie op dit vroege uur nog niet open was en we de code van de deur niet wisten. Gelukkig zat er een jongen buiten een sigaretje te roken en mochten we zijn sleutel lenen. Toen het volgende obstakel, we hadden de sleutel al in de ‘drop-box' gedaan. Gelukkig was de opening vrij breed en konden we met onze handen erin graaien. Natuurlijk hadden we eerst alle andere sleutels in onze handen voordat we de juiste hadden, maar uiteindelijk kon Hanneke de kamer in en hadden we de camera terug. Toen weer snel de taxi in want we moesten een bus halen. Uiteindelijk waren we op tijd voor de bus en had deze ellende ons alleen wat extra taxidollars gekost!

Tijdens de busreis had een van onze medepassagiers zich nog al vergist in zijn busstop. Toen de buschauffeur hem namelijk mededeelde dat we bij zijn stop waren, vroeg hij verbaasd of we het Zuidereiland dan al hadden verlaten, want hij had namelijk geen ferry of water gezien. Bleek dat hij naar een plaats moest die zowel op het Noordereiland als op het Zuidereiland bestond en hij dus de verkeerde kant op ging! Ik vond het nog al komisch. Gelukkig kon hij er zelf ook nog wel om lachen alhoewel hij wel bang was dat zijn vriendin, die hij zou bezoeken, er minder blij mee zou zijn.

En toen waren we in Dunedin. We moeten wel even wennen aan het weer hier in Nieuw Zeeland, want zo schijnt de zon en is het warm, zo regent het en is het koud en zo hagelt het en dan schijnt de zon weer. Je moet dus altijd op pad met je hele garderobe wil je voorbereid zijn. De eerste dag hebben we ons vermaakt door eens lekker decadent te terrassen en uit eten te gaan. De volgende dag hebben we alle hoogtepunten van Dunedin bezocht, het treinstation, de ‘farmers market', de universiteit, de botanische tuin en het Otago museum. Daarna weer de tas ingepakt om door te gaan naar Te Anau.

In Te Anau hadden we een cabin gehuurd op een camping en we merken ook wel hoe langer we onderweg zijn hoe meer we af en toe behoefte hebben aan een beetje privacy. Vanuit hier hebben we een uitstapje gemaakt naar Milford Sound. Om kwart over acht stonden we voor de camping klaar om te gaan. Toen het busje er echter aan kwam werd ons medegedeeld dat we de enige waren en daarom overgezet waren naar een andere trip en die vertrok om elf uur. Daar waren we op dat moment niet zo blij mee want we waren al helemaal klaar om te gaan! Maar ja niets aan te doen, dus we hebben even gemopperd en daarna zijn we de latere bus in gestapt. Gelukkig was het prachtig zonnig weer dus dat maakte al een hoop goed. Onderweg zijn we een aantal keer gestopt om al het moois te bewonderen, zo zijn we ook gestopt bij ‘Mirror Lake' waar je bij goed weer de weerspiegeling van de omgeving in kan zien. Nu waaide het redelijk hard toen wij er waren en was de weerspiegeling een beetje misvormd, maar ach we zagen het idee! Het uitzicht hier is echt prachtig met alle watervallen en de sneeuw boven op de toppen. Na het ritje met de bus was het tijd voor de cruise, wat fantastisch was. Tijdens deze cruise hebben we zeehonden en dolfijnen gezien wat hartstikke leuk was natuurlijk. Vervolgens begon de lange rit weer terug naar Te Anau.

De volgende dag stond er een tripje naar de ‘Glowworm Caves' op het programma. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten maar Hanneke wilde het graag doen dus vooruit ;). En het was hartstikke leuk! Het was een halfuurtje varen met de boot naar de grotten. Helaas mag je geen foto's maken dus moeten jullie maar de fantasie gebruiken. Eerst ga je een stuk door de grot lopen, af en toe moet je een beetje bukken maar het was heel leuk om te doen. We hadden ook een waterval gezien die in de grot uitkwam. Vervolgens ga je in een bootje een stukje varen en het is dan ook echt stikdonker. En dan kom je bij het stuk van de grot waar enorm veel gloeiwormen zitten en het is een beetje een magisch gezicht al die lichtjes om je heen! Het hele tripje voelde een beetje aan als een Efteling attractie.

De dagen dat we op de camping waren vlogen echt voorbij en voor we het wisten waren we alweer de tas aan het inpakken! De volgende stop op de menukaart was Queenstown.

Queenstown is de stad van de extreme sporten, je voelt dan ook meteen de druk om iets te ondernemen! Dus ik en Hanneke folders verzamelen en over een lekker stuk carrot cake besproken wat we zouden gaan doen. Uiteindelijk was de conclusie dat we niets gingen doen, althans niet in Queenstown... Wel zijn we met de Gondola omhoog gegaan de berg op wat heel leuk was, het riep bij ons een beetje wintersportgevoelens op. Eenmaal boven gekomen hadden we een heel mooi uitzicht over Queenstown. We hebben ons nog gewaagd aan een korte wandeling van een halfuurtje, maar we liepen enkel tussen de hoge bomen dus dat was een beetje jammer omdat we zo van het uitzicht niet echt iets mee kregen. Vervolgens hebben we nog een rondje met de ‘luge' gedaan wat erg grappig was. Het is een soort rodel/kartbaanachtigideeiets. Het komt er op neer dat je in een klein karretje zit en je kunt sturen en kunt remmen en van een parcours afgaat. We zagen een grote groep volwassen mannen de tijd van hun leven hebben, ze haalden elkaar in, ramden elkaar van achter, keken wie het snelst kon zonder uit de bocht te vliegen, hartstikke leuk. We moesten zelf ook wel een klein beetje lachen als kleine kinderen toen we eenmaal naar beneden gingen. Vervolgens met de Gondola weer terug naar de bewoonde wereld. Toen besloten we om een hapje te gaan eten bij Fergburger. Fergburger is ontzettend populair in Queenstown en daarom is het er ook de hele dag door druk, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat staan er mensen buiten. In de Lonely Planet staat deze dan ook als aanrader en ook de mevrouw van ons hostel wist ons te vertellen dat we toch echt een hamburger van Fergburger moesten proberen. We konden toen natuurlijk niet meer de stad verlaten zonder dit dan ook gedaan te hebben. Ik wist een tafel te bemachtigen en Hanneke ging bestellen. Je krijgt een nummertje en dan is het afwachten, je moet wel geduld hebben hier. Maar het is het wachten meer dan waard want de hamburgers maken hun reputatie waar. Ze zijn ook enorm groot! Toen herinnerde we ons dat de mevrouw van het hostel ons ook had verteld over geweldig ijs en aangezien de hamburger zo'n succes was, gingen we dat ook nog maar eens proberen. En ja hoor bij Patagonia's weten ze wel wat ijs is en wederom krijg je een enorm geval was je eigenlijk geen ijsje meer kan noemen! Dus in plaats van extreem sporten hebben we maar eens een keer aan extreem eten gedaan, je moet jezelf ook wel eens verwennen!

Na al dit heerlijks lieten we Queenstown achter en gingen we door naar Wanaka. De omgeving is hier prachtig en je zit aan een heel groot meer. Het stadje zelf is een beetje slaperig, maar we hebben twee nachten op een camping geslapen en het was prachtig weer, dus we hebben lekker met een wijntje in de zon gezeten en ouderwets een potje gekaart. Niets te klagen dus.

Volgende stop Franz Josef! Dit is er een waar we ons op verheugd hebben! Eenmaal aangekomen merkten we dat Franz Josef als plaats niets voorstelt, je hebt er een kleine dure supermarkt, een souvenirwinkel en voor de rest bestaat de hele plaats uit hotels, motels en backpackers. Maar iedereen komt hier natuurlijk voor een ding en dat is de gletsjer! In Queenstown hadden we besloten dat als we aan een activiteit veel geld uit zouden geven dat dit de activiteit zou zijn en we waren dan ook van plan om met de helikopter omhoog te gaan. De eerste dag dat we hier waren hadden we dit dan ook gelijk geregeld voor de dag erna. We hadden er helemaal zin in en de weersverwachtingen waren goed. Die avond zijn we naar de ‘hot pools' geweest, mede omdat we daar gratis toegang toe kregen. Dat was heerlijk, ze hadden drie baden van 36, 38 en 40 graden. Die avond lekker ontspannen naar bed.

De volgende dag toch wel een beetje zenuwachtig voor onze trip! Maar we waren er klaar voor, helemaal ingepakt in de juiste kleding kwamen we netjes op tijd aan en toen kregen we te horen dat het niet doorging! De weersomstandigheden waren niet goed genoeg. Dus wij helemaal teleurgesteld, net twee beteuterde kinderen. We zouden de volgende dag eigenlijk al vertrekken en hadden al een bustrip geboekt. Maar we wilden dit zo graag! Dus toen gingen we proberen om onze bustrip te wijzigen, maar dat lukte niet meer omdat het al korter dan 24 uur van te voren was. Uiteindelijk heeft Hanneke ze kunnen bellen en heeft de mevrouw van de bus onze trip gewijzigd voor ons, terwijl dit eigenlijk tegen de regels in ging dus dat was hartstikke lief van haar! Toen zijn we terug geweest naar het boekingsbureau en hebben we de trip omgezet naar de volgende dag. Poging twee. De wolken boven de berg zagen er weer dreigend uit, dus we betwijfelde of het nu wel door ging. Wij weer helemaal in de juiste kleding ingepakt netjes op tijd op het bureau. En gelukkig, deze keer ging de helikopter wel. Nadat we een paar mooie schoenen, broek en buideltas hadden gekregen was het tijd om de helikopter in te gaan en Hanneke en ik mochten voorin zitten, yippie! De helikoptervlucht was echt geweldig! We landen boven op de gletsjer en toen moesten we onze ‘crampons' onder onze schoenen binden. Daarna was het tijd om aan de hike te gaan beginnen. We zijn een stuk omhoog gelopen en een stuk naar beneden, op zoek naar een ijsgrot. En we hebben er een paar gevonden. Eentje was heel erg smal en je ging er aan de ene kant in en je moest er een soort van doorheen tijgeren zodat je er aan de andere kant weer uit kon. Wat je allemaal wel niet doet voor een leuke foto! Na ongeveer twee en half uur op het ijs te hebben gelopen zat de pret er alweer op helaas. Toen werden we met de helikopter weer opgehaald om beneden afgezet te worden. We zijn achteraf wel blij dat we langer in Franz zijn gebleven zodat we deze hike hebben kunnen doen want het was spectaculair en we hadden het niet willen missen. Het was ook weer eens een andere omgeving dus dat was mooi.

Eenmaal terug in het hostel was het tijd voor Thanksgiving! Er werken een paar Amerikanen in ons hostel en daarom was er een groots Thanksgiving diner georganiseerd. Dus Hanneke en ik hadden besloten om ons bij de festiviteiten aan te sluiten. Er stond traditioneel kalkoen op het menu, pumpkin pie, pecan pie en nog heel veel ander lekkers. Het was hartstikke gezellig. Na het eetfestijn was het tijd voor een spelletje. Er werd een doosje neergezet en de uitdaging was op deze op te pakken met enkel je mond en je voeten moesten beide op de grond blijven staan en niets anders mocht de grond raken. Klinkt simpel, maar als je net een Thansgiving diner achter de rug hebt en iets te veel hebt gegeten is het best een uitdaging. Het doosje werd steeds kleiner gemaakt om het spannend te houden. Het was een beetje een gek spelletje maar het eigenlijk wel lachen. Helemaal toen een van de deelnemende Aziatische meisjes terwijl ze doos op probeerde te pakken haar balans verloor met de hoofd tegen een paal aan bonkte en tegelijkertijd de brandblusser om liet vallen. Uiteindelijk had Hanneke samen met een ander meisje gewonnen en hier was ze heel blij mee want ze kreeg een prijs, instant noedels! Yeeh! Oh en een snickers.

Aangezien we nog twee dagen te besteden hadden, besloten we de volgende dag om met het busje nog naar de gletsjer te gaan zodat we hem ook nog vanuit een andere positie konden bewonderen. En de laatste dag was het weer eens tijd voor de was. En aangezien ze hier een hottub hebben, moesten we daar natuurlijk ook nog even gebruik van maken! In de middag nog wat filmpjes gekeken en toen zat het er alweer op. Tijd voor de volgende stop, Greymouth.

Liefs Hanneke & Damanja!

XxxXx

Een korte update uit het bruisende Alice Springs!

Lieve mensen,

Hier even een korte update vanuit Alice. Nadat Hanneke in totaal 12 uur via Skype aan de telefoon heeft gehangen, zijn we er vanochtend eindelijk door heen gekomen. We kregen een zeer vriendelijke meneer aan de telefoon. Op dit moment zijn Hanneke en ik heel erg blij, want we hebben kunnen regelen dat we morgen richting Nieuw Zeeland vertrekken. Uiteindelijk verliezen we dus maar 1 dag. En omdat we viaQantas een onkostenvergoeding kunnen krijgen, zijn we daarnet maar verhuisd naar een prive kamer. En om dit alles te vieren, gaan we vanavond op kosten van Qantas eens lekker uiteten!

Liefs,

Hanneke & Damanja

Melbourne, Adelaide & Alice Springs

Lieve lezers,

Reizen met openbaar vervoer is af en toe een uitdaging in Australië. Toen wij bijvoorbeeld in Wodonga naar de Greyhound stop wilde reizen met de bus, konden we nergens de bushalte vinden! De aardige jongeman van de camping heeft zelfs twee keer gebeld met het busbedrijf en die wisten mede te delen dat de bushalte toch echt ergens aan de overkant van de weg zat. Maar er was nergens een bord of iets te vinden wat mogelijk op een busstop zou wijzen. Dus wij begonnen al een strategie te verzinnen, jij aan het begin van de weg en ik in het midden, want het was namelijk ook nog eens de laatste bus die überhaupt kwam. Gelukkig heeft de mevrouw van de camping ons toen maar een lift gegeven.

Aangekomen in Melbourne moesten we weer even wennen aan het hostel leven en aangezien we de hele week hadden geluierd, hadden we ook enigszins last van opstart problemen. We kwamen redelijk laat aan, dus het enige wat we nog wilde doen was lekker slapen. Daarna hebben we het tempo maar rustig weer opgebouwd. De eerste dag hebben we een beetje door de winkelstraten gelopen, Federation Square bezocht, het theater bekeken waar een soort van Eiffeltoren boven op stond wat 's nachts ook nog eens licht gaf, en ten slotte een kijkje genomen bij Saint Pauls Cathedral. Ondertussen had Hanneke in het hostel een nieuwe vriendin gemaakt Yorna, een leuk Scandinavisch meisje, die volgens mij nog al eenzaam was want ze was ineens overal en wilde alles met ons samen doen. Het begon met marktbezoekjes, samen eten, wat drinken op het dak. Een avond zaten we een film te kijken en kwam ze vervolgens drie keer langs om te vertellen wat ze had gegaan en vervolgens ging doen. Maar toen ze ons vroeg om samen in een pan te koken (hoe werkt dat?), omdat ze toch niet zo veel eten had?! Vonden wij het tijd om een beetje afstand te nemen.

De tweede dag in Melbourne bracht ons naar de Zoo, wat heel erg leuk was, zelfs ondanks de schreeuwende, rondrennende klasjes overal ;) We hebben een boomkangaroe gezien, de kleine pinguïns van Australië en alle ‘gebruikelijke' dierentuin dieren. Een van de leukste dieren was toch wel de Platypus (vogelbekdier) die we allebei nog nooit in het echt hadden gezien. Maar ik moet helaas mededelen dat Perry (uit de tekenfilm) niet helemaal natuurgetrouw is, hij is namelijk niet groen, hij leeft in het water en hij zag er niet uit als een geheim agent. Hij is daarentegen wel hyperactief. Het was dan ook onmogelijk om een foto van het dier te maken. We dachten soms zelfs dat het er twee waren :D

Het was prachtig weer in Melbourne, dus vandaar dat we de derde dag lekker naar de Botanische tuin zijn geweest. Ja, dit is ongeveer de 20^e Botanische tuin waar we zijn geweest en ja, ze zijn overal hetzelfde. Op de terugweg zijn we even wezen kijken bij een War Memorial, The Shrine of Remembrance.

De volgende ochtend moesten we vroeg op want het was tijd om The Great Ocean Road met een bezoek te vereren. We zijn naar Bells Beach geweest, onderweg een aantal keer gestopt om als ware toeristen foto's van alles te maken, onder andere van het beginpunt van The Great Ocean Road. Vervolgens zijn we naar een camping gereden waar we volgens onze gids koala's in het wild konden zien. Hij was er zo zeker van dat hij, mochten we ze niet zien, in de zee zou springen. Dus ik en Hanneke waren zo enthousiast als kleine kinderen want we hadden nog geen koala's in het wild gezien. Dus wij zoeken en ja hoor daar zaten ze en ze waren zo dichtbij! Ik ben echt verliefd geworden op de koala's ze zijn zo, zo schattig! Vervolgens door naar een cooltemperate Rainforest waar we doorheen hebben gewandeld. Toen was het tijd voor de lunch, maar niet voordat we onderweg nog een stop maakte om nog meer koala's te spotten en hier zaten ze echt overal! Nadat we onze 3000^ste foto van een koala hadden gemaakt gingen we dan echt naar de vuurtoren waar we zouden gaan lunchen. Na de overheerlijke barbecue lunch hebben we de vuurtoren beklommen. Het was nog al winderig boven, nog al heel erg dus we hadden het snel gezien ;) Toen we naar beneden wilden gaan zei de vuurtorenwachter dat we achterstevoren van het trapje moesten gaan. Hij vond ons er blijkbaar nog al onstabiel uitzien want ik hoorde het hem tegen niemand anders zeggen. Ik vond het ook zo'n onzin dat ik me halverwege, heel rebels, weer omdraaide :D Daarna hebben we nog even een rondje gewandeld want er was een ‘indigenous walk' we zagen wat Aboriginal hutjes en kunstwerkjes. Na de lunch was het tijd voor het echte werk, de Twaalf Apostelen (het zijn er nu nog maar acht). De Apostelen zijn eigenlijk het best te omschrijven als grote rotsen die uit het water steken. Het is een mega toeristische attractie en het was dan ook super druk, vooral vol met Aziaten. Ze zijn altijd zo beleeft als ze een foto willen maken, dan komen ze naast je staan en dan duwen ze je langzaam en voorzichtig een beetje uit de weg. Maar ondanks de drukte, de zon die het Hanneke bijna onmogelijk maakte om een goede foto te maken en de wind die met windkracht 7 je bijna over de reling heen blies, konden we toch de schoonheid van het uitzicht waarderen. Na de Apostelen nog een bezoek gebracht Loch & Gorge, daar zijn we een kijkje wezen nemen bij Shipwreck Cove. Onze gids vertelde ons over de geschiedenis van het schip dat in de problemen was gekomen waarna iedereen was verdronken behalve twee jonge mensen Eva en Tom. Tom dobberde uren onder een omgekeerde reddingsboot en spoelde uiteindelijk aan op het strand bij wat nu Shipwreck Cove heet. Eva kon niet zwemmen en hield zich vast aan een badkuip, toen Tom haar zag heeft hij haar gered. Uiteindelijk was het geen romantisch verhaal want Eva wilde niet met Tom trouwen omdat hij onder haar stand was. Blijkbaar is zelfs het redden van iemands leven niet genoeg! Arme Tom. Als laatste zijn we nog de Gibson trap afgedaald naar het strand waar je een mooi uitzicht had op een van de Apostelen. Uiteindelijk waren we pas om half negen thuis en we waren al sinds zeven uur weg dus het was een lange dag!

De volgende dag zijn we naar de Victoria Market geweest wat echt heel leuk was. Onze vorige markt bezoekjes waren steeds ietwat teleurstellend, de Lonely Planet jokte namelijk steeds over de grote van de markt. Maar de markt in Melbourne is de moeite waard. We hebben er lekker over heen gestruind en wat souvenirs bekeken en sinasappelen voor 1 dollar gekocht! Het was dus een succes. In de middag hebben we nog een rondje gedaan met de gratis tram.

Onze laatste dag hebben we mee gedaan aan de gratis stadswandeling die het hostel aanbood en dat was hartstikke leuk. Onze gids was een bescheiden dame, in haar intro vertelde ze dat ze een erg vriendelijk persoon was, een erg intelligent persoon en later ook nog eens dat ze geweldig kon koken. We hebben lekker door de stad gewandeld en wat plekjes gezien waar we nog niet waren geweest. Ook zijn we naar ‘Suga' geweest een snoepjes winkel waar we een demonstratie kregen van hoe de snoepjes gemaakt werden. Tijdens de demonstratie hebben ik en Hanneke meerdere malen in het ‘proefschaaltje ' gegrabbeld. Het grappige was wel dat wij de enige niet Aziaten in de groep waren!

De volgende dag was het alweer tijd om Melbourne te verlaten voor Adelaide. Tijdens de busreis hadden we een karikatuur van een buschauffeur. Zijn naam was Julian en hij kwam uit Roemenie, zijn accent was hilarisch. Hij heeft bijna de hele weg gepraat, want het was onmogelijk voor hem om iets kort te vertellen. Zelfs nadat we de veiligheidsvideo hadden ging hij nog een keer alles vertellen. Na de vierde keer wist ik wel dat je als je de wc wilde doortrekken je de hendel een paar seconden moest indrukken. Ook eindigde hij elk praatje met ‘mijn naam is Julian, ik zorg voor jullie en God Bless'. Maar Julian heeft ons veilig naar Adelaide gebracht, waar we om zes uur in de ochtend aan kwamen. We werden opgehaald door de eigenaar van het hostel wat we niet hadden verwacht dus het was een aangename verassing. Aangezien het behoorlijk warm was zijn we maar gelijk naar het strand vertrokken. Daar hebben we dan ook onze eerste dag doorgebracht.

De volgende dag zijn we lekker gaan winkelen, want daar heb je nou ook gewoon af en toe behoefte aan ;) Op de terugweg zijn we nog wel langs de Universiteit van Adelaide, het Gouvernement house en het Parlement house gelopen.

Onze derde dag wilden we het Gorge Wildlife park bezoeken want daar kon je koala's knuffelen en dat was toch wel een droom van ons. En aangezien Peter Jan Rens niet meer op de televisie is met ‘Geef nooit op' moesten we het maar zelf waarmaken. Dus wij uitzoeken hoe we er konden komen, we waren helemaal voorbereid. We zijn vroeg vertrokken, om 8 uur, want we moesten met twee bussen en de tweede bus kwam maar af en toe. Maar zoals ik aan het begin van het verhaal al heb opgemerkt is het busverkeer hier niet heel betrouwbaar. Je leert de RET hier nog waarderen. Wij wachten op de bus, wachten en wachten. Er moesten er ondertussen al drie geweest zijn maar hij kwam niet. Dus wij maar een paar bushaltes doorgelopen en weer verder wachten. Inmiddels hadden we de tweede aansluitende bus natuurlijk al lang gemist. Maar we gaven niet op want we hadden een missie. Uiteindelijk kwam er een bus, maar toen hadden we geen kleingeld alleen 50 dollar. Daar was de mejuffrouw van de bus niet blij mee kan ik je vertellen. Kregen wij dus wisselgeld in munten! Gelukkig zijn we niet gister geboren en hebben we het nageteld en we kwamen tien dollar te kort. Dus Hanneke weer terug naar de mejuffrouw, die nog minder blij met ons was. Toen kwam het volgende dilemma, heb je wel eens geprobeerd om 32 dollar aan klein geld in je portemonnee te doen? Dat lukt dus niet. Toen heb ik het maar los in me tasje gegooid, die gelijk tien kilo woog! Maar we waren onderweg! Toen moesten we wel nog anderhalf uur wachten op bus nummer twee. Uiteindelijk waren we er net iets voor half twaalf, we hadden er dus bijna 3,5 uur over gedaan (het was een uurtje met de bus). Het belangrijkste was echter dat we nog op tijd waren voor de knuffeltoer van half twaalf. En toen we daar stonden met de koala's in onze armen was het het allemaal waard! Hanneke vond het eerst wel een beetje eng, dat zorgde wel voor leuke foto's met een soort van nerveuze glimlach. We vonden het uiteindelijk zo leuk dat nadat we het park hadden verkend, we weer in de rij stonden voor de volgende knuffelronde ;) Verder waren er op het park nog een hoop andere dieren aanwezig, ook de grote vriendelijke Cassowary. De Cassowary is een enorme, aggresieve vogel die vanuit het achterste hek van de kooi razend snel op ons kwam afrennen om vervolgens zijn kop tussen het hek te steken om zijn enge bek te laten zien. Ik moet eerlijk toegeven dat, toen hij op ons kwam afrennen, ik ook ging rennen! Op de terugweg nog even gezweet omdat het busje niet op tijd was en het wederom het laatste busje van de dag was. Maar gelukkig kwam hij nog wel!

Geloof het of niet de laatste dag hebben we de Botanische tuin van Adelaide bezocht. Ik denk dat we het nu wel een beetje gezien hebben met de Botanische tuinen.

Toen was het tijd voor ons volgende avontuur, met de trein naar Alice Springs. We wilde er lekker vroeg zijn zodat we onze bagage konden inchecken en ontspannen de trein in konden. Nou dat ging mooi niet door. We waren van plan om met de taxi naar het treinstation te gaan, maar de mevrouw van het hostel vertelde ons dat het transfer busje goedkoper was. Zij bestelde het busje voor ons en wij stonden netjes aan de overkant van de straat op het busje te wachten. Maar natuurlijk kwam, in tegenstelling tot het liedje, het busje niet zo, sterker nog het busje kwam helemaal niet. Mevrouw van het hostel bellen, ze hadden onze stop gemist en ze namen niet de verantwoordelijkheid hiervoor. De tijd sloop ondertussen voorbij. Uiteindelijk heeft ze voor ons dan toch maar een taxi gebeld, die ze voor ons hebben betaald wat heel vriendelijk was, want zij kon er tenslotte ook niets aan doen. Maar toen stonden we dus nerveus op de taxi te wachten, we hadden geen idee hoe laat die kwam en hoe lang het rijden was. Maar ik zal jullie niet langer in spanning houden het is gelukkig allemaal goed gekomen! En de treinreis was super! Het uitzicht is onwijs mooi en je hebt zoveel beenruimte dat gewoon televisietikkertje kan spelen als je wilt.

De 26 uur durende treinreis ging voorspoedig en snel. Voor we het wisten waren we in Alice Springs en het eerste wat we dachten toen we uitstapten was, wat is het hier warmmm! Is weer even wennen. Nadat we zijn aangekomen hebben we lekker gedoucht, wat gegeten en 's avonds met twee Franse meiden wat films gekeken. De tweede dag hebben we lekker bij het zwembad gehangen. In Alice is niet zo heel veel te doen of te zien, behalve heel veel Aboriginals. We zijn hier natuurlijk om de Outback in te gaan. Eigenlijk zouden we dit op dag drie doen, maar onze tour heeft ons een dag verschoven of we het nu leuk vonden of niet. Dus hebben we vervolgens nog maar een dag bij het zwembad gehangen.

Daarna was het dan toch echt tijd voor het Outback avontuur en een avontuur was het. De eerste dag werden we om tien voor zes opgehaald. Nadat we de rest van de groep hadden opgehaald ging het rijden beginnen, we hadden namelijk aardig wat kilometers af te leggen. Tijdens het rijden heb je wel echt door dat je de Outback in gaat er is namelijk helemaal niets! Onderweg veel wilde dieren gezien, brumbies (paarden), kamelen, kangaroe, koeien.

De eerste dag stond ‘Kings Canyon' op het programma wat ontzettend mooi was! De wandeling was wel een uitdaging hij duurde 3-4 uur en dat was prima, het was alleen ontzettend warm. We moesten dan ook drie liter water meenemen. Het eerste stuk van de hike was steil omhoog en onze gids vertelde ons dat deze hill de ‘heartattack hill' werd genoemd. Gelukkig was dat ook gelijk het lastigste stuk. Na de hike gingen we hout sprokkelen voor het kampvuur. Dit was wel grappig want er waren een paar Australische dames mee die wel van aanpakken wisten en toen we het bos inliepen zagen we er dan ook een in de boom hangen om een tak af te breken. Ik en Hanneke namen het iets minder serieus en wandelde een beetje rond tot we wat vonden wat al op de grond lag en er goed genoeg uitzag. We hadden ook niet echt een idee wat we aan het doen waren! Aangekomen bij onze kampeerplaats was het inmiddels behoorlijk laat en donker. We kampeerden de eerste nacht in de Outback dus er stond enkel een soort afdakje waar je onder kon slapen. Onze gids heeft later nog onze ‘bush toilet' opgezet, wat een gat in de grond wat met een hekje er om heen. Heel avontuurlijk allemaal. We hebben vervolgens gezellig bij het kampvuur onze avondmaaltijd genuttigd. Vervolgens was het tijd voor bed, we sliepen in een ‘swag' wat een soort van tent voor over je slaapzak is. Aangezien we onder het afdakje werden aangevallen door mieren, zijn Hanneke en ik bij het vuur gaan liggen. Dat was prima totdat het keihard ging regenen en de swag is niet waterdicht. Dus wij maar weer verhuizen onder het afdakje bij onze mierenvriendjes. Conclusie we hebben niet echt veel geslapen ;)

De volgende dag werden we wakker met overal, en dan bedoel ik ook echt overal, dooie mieren! Gelukkig reden we de volgende dag, die voor ons begon rond een uur of vijf, eerst naar onze volgende verblijfplaats, een camping. Daar konden we lekker een douche nemen, waar we zeer aan toe waren. Na het ontbijt waren we klaar voor onze volgende wandeling. We gingen naar Kata Tjuta waar we wederom een drie uur durende hike hebben gedaan. Het was gelukkig niet zo warm zo vroeg op de dag dus het ging een stuk beter dan de vorige wandeling. Onderweg nog een wallaby en een wallaroo gezien, die volgens onze gids nog al zeldzaam zijn in dat gebied. De wandeling was echt fantastische het uitzicht was zo mooi! Vervolgens doorgegaan naar Uluru waar we naar het Cultural Centre zijn geweest om wat te leren over de Aboriginals. Daarna hebben we een stukje om Uluru heen gewandeld terwijl onze gids ons allerlei dingen vertelde. Ten slotte vanaf het uitkijkpunt de zonsondergang bewonderd, terwijl iedereen creatieve foto's aan het maken was met Uluru op de achtergrond. Die avond was er de optie om in plaats van echt buiten te liggen in het washok van de camping te gaan liggen en dat hebben we dan ook maar gedaan. We waren niet de enige dus het was heel gezellig. We lagen er uiteindelijk met ongeveer tien mensen.

Om half vijf werden we weer gewekt om terug te gaan naar Uluru op nu de zonsopgang te zien. Het was wat bewolkt jammer genoeg, maar wat wel weer mooi was, was dat we de bliksem in de verte konden zien. De laatste dag hebben we de basewalk rond Uluru gedaan die bijna tien kilometer was. Gelukkig was het wederom erg vroeg dus niet te warm en was dit een vlakke wandeling. Dat was maar goed ook want de voeten waren het een beetje zat! Na deze wandeling nog een Camelfarm bezocht en omdat we zo op tijd waren met alles zijn we ook nog naar een plaats geweest waar rockwallabies zaten. Ze waren heel erg schattig en we hebben ze mogen voeren dus dat was hartstikke leuk. Toen was het tijd om weer terug te gaan naar Alice Springs en de drie dagen zijn echt voorbij gevlogen! Hier aangekomen zijn we snel weer ingecheckt en wezen douchen, want we hadden 's avonds met de groep afgesproken om wat te gaan eten en drinken. Het is een hele gezellige avond geworden!

Nu we terug zijn uit de Outback is er echter een volgend avontuur, namelijk de staking van Qantas! Hanneke zit nu al twee uur aan de telefoon, maar aangezien zij dit doet met 70.000 andere mensen is het nog al moeilijk om er doorheen te komen. Op dit moment hebben we nog geen idee wat we gaan doen aangezien onze vlucht hoogst waarschijnlijk niet door gaat, waardoor we ook onze volgende twee aansluitende vluchten missen. Het is dus even allemaal afwachten. Maar we laten ons niet kennen, want dit soort dingen gebeuren nu eenmaal!

We houden jullie op de hoogte! Veel liefs uit nu nog Australië!

Sydney, Katoomba, Canberra, Wodonga

Ons avontuur gaat verder in Sydney, wat voor een week lang onze thuisbasis was. Bij aankomst reed de bus over de Harbour Bridge de stad in. We hadden dus direct de twee meest iconische bezienswaardigheden van Sydney gezien, het Opera House en natuurlijk de Harbour Bridge zelf. Een aantal mensen in de bus gingen zelfs gillen bij dit uitzicht! Bij ons had het niet echt het zelfde effect, maar toch leuk om de gebouwen in het echt te zien, die we al zo vaak op foto's hebben gezien. Ook is het leuk om weer in een grote stad te zijn, we hadden er dus zin in.

Ons hostel zat gelukkig dicht bij centraal station en we waren dus snel geïnstalleerd. Het weer was goed dus zijn we nog snel even een rondje door de stad gaan lopen en we hebben een lekker ijsje gegeten in de Darling Harbour daarna zijn we nog even naar het Maritiem Museum geweest.

De volgende dag hebben we een dagje echt de toerist uitgehangen. We hebben het Opera House van dichtbij bekeken, de Harbour Bridge opgelopen, door de Rocks gelopen, gepicknickt in Hyde Park en nog veel meer. Gelukkig stopt de gratis stadsbus heel dicht bij ons hostel want van de toerist uithangen wordt je behoorlijk moe!

De volgende dag was het heel goed weer, dus besloten we de ferry naar Manly te nemen. Het ferrytochtje op zich was al een belevenis met een mooi uitzicht op de haven en wederom het Opera House en de brug. Manly was ook leuk, we hebben lekker op het strand gelegen.

De dag erna zijn we richting Bondi vertrokken om het van de tv-serie Bondi Rescue bekende strand te bekijken. Het was een van de warmste dagen die we in Australië hebben meegemaakt, dus we waren niet de enige met dat idee ;-). De bussen waren bomvol en ook het strand liep al snel vol. Wij waren gelukkig vroeg en we hadden dus al een goed plekje kunnen vinden, met uitzicht op de strandwachttoren, zodat we ook bekende strandwachten konden spotten ;-). Voor de fans van het programma, we hebben Andrew Reid (Reidy)en Rod Kerr (Kerrbox) gespot. De rest kwam ons niet bekend voor. Wat ons wel opviel is dat het strand er op tv een stuk groter en indrukwekkender uitzag dan in het echt. Zo waren wij getuigen van hoe vertekend televisie kan zijn.

Na een paar uur in de zon te hebben liggen bakken, een teen in het ijskoude water te hebben gestoken en een wandelingetje langs het strand, hadden we het wel weer gezien.

Het weer de dag daarna kon niet meer anders zijn. De regen kwam de hele dag met bakken uit de hemel en de temperatuur was nog maar een fractie van de 30 graden van de voorgaande dag. Aangezien de meeste mensen in het hostel door de regen binnen bleven om tv te kijken of te computeren was het mega druk in de 'woonkamer'. We besloten daarom maar dapper te zijn en de regen te trotseren om toch maar iets te gaan doen. We zijn met onze regenjasjes aan naar King's Cross, de backpackers buurt van Sydney, gelopen en hebben daar een beetje winkeltje gekeken.

Toen was alweer de laatste dag in Sydney aangebroken. Eerst gingen we nog even terug naar het Maritiem Museum, want de vorige keer waren we er net voor sluittijd en hadden we niet alles nog kunnen zien. De rest van de dag hebben we Saint Mary´s Cathedralbekeken en door de Botanical Gardens gewandeld.

De week in Sydney is echt voorbij gevlogen, het hostel was heel gezellig en we voelde ons wel thuis in de stad, maar ook aan alle goede dingen komt een eind en dus was het weer tijd om verder te gaan. Dit keer naar de Blue Mountains.

De Blue Mountains is een bergachtig gebied in de buurt van Sydney, met een groot national park. Wij hadden besloten om naar Katoomba te gaan, een plaatsje midden in de Blue Mountains, vlakbij de hoogtepunten.

Na een treinritje van twee uur vanuit Sydney kwamen we aan en het was direct te merken dat we in de bergen waren, want het was behoorlijk koud in Katoomba.

Het hostel was dichtbij het treinstation en daar werd gelukkig in de middag lekker de houtkachel aangestoken. Het hostel had een huiselijke en een beetje een hippie sfeer en de eerste avond heb ik (Hanneke) me vermaakt door samen en een Française een puzzel van Urulu met 1500 stukjes te maken =D.

De volgende dag scheen de zon en het was prima weer om buiten te zijn. We zijn van het hostel naar Echo Point gelopen, waar we voor het eerst de volle schoonheid van de Blue Mountains te zien kregen. Ook werd het direct duidelijk waarom deze bergen blauw worden genoemd. Er lijkt een soort van blauwe damp boven de bomen op de bergen te hangen. Op dit punt begon ook onze hike van de dag, die ons langs de three sisters (drie puntige rotsen op een rij), van de Stairwell of Hell, door het dal naar de Katoomba Waterfalls leidde en weer terug naar Echo Point. De afstand van deze hike was niet extreem groot maar de trappen die stijl naar beneden naar het dal en vanuit het dal weer stijl omhoog liepen waren wel een behoorlijke uitdaging. Gelukkig was de wandeling wel heel erg mooi. We hadden vals kunnen spelen en de kabelbaan of het treintje naar boven kunnen nemen, maar we hebben doorgezet en zijn langs de waterval omhoog geklommen. Weer aangekomen bij het beginpunt van de wandeling waren we behoorlijk moe en de 20 minuten die we toen nog terug naar het hostel moesten lopen leken eindeloos. De rest van de middag hebben we lekker met een kopje thee bij de houtkachel doorgebracht. De eigenaar van het hostel ging die avond ook voor iedereen koken en er stond lekker pasta op het menu.

De volgende ochtend was de wandeling van de vorig dag goed in onze benen te voelen. Ondanks de spierpijn zijn we naar Wentworth gegaan om de Wentworth Waterfalls te gaan kijken. Door de spierpijn zat een wandeling met veel trappen er niet echt in, maar de watervallen waren ook van bovenaf goed te zien. We zijn nog wel naar een uitkijkpunt geklommen. Onderweg terug daarvandaan deed Damanja een wedstrijdje 'rotskoppen'. Ze zag de uitstekende rots niet waardoor ze met haar hoofd tegen de rots aan liep. Hierna zijn we dus maar terug gegaan naar het hostel. En die avond was er weer een verrassing, een van onze mede hostelbewoners ging voor iedereen crêpes bakken! En ze waren hartstikke lekker.

Hierna wilde we graag naar Canberra (de hoofdstad van Australië) gaan, maar het bleek een schoolvakantie te zijn en omdat Canberra maar twee hostel heeft zaten die vol. Daarom besloten nog een paar dagen terug naar Sydney te gaan, wat niet echt een straf was omdat het ons daar goed was bevallen.

We hebben nog foto's van Sydney bij night gemaakt, de Art Gallery of NSW bezocht en in de botanische tuin gehangen. Ook was er een muziekfestival in de Darling Harbour met kraampjes, dansoptredens en een live band, dus we hebben ons we weer weten te vermaken.

Na drie dagen zijn we dan alsnog richting Canberra vertrokken. We hadden niet veel positieve berichten over de stad gehoord, dus we hadden niet heel erg hoge verwachtingen. We hebben ons echter wel goed vermaakt. Er was een Floriade met een hoop tulpen, andere bloemen en een soort van braderie. Jammer genoeg was de Garnier stand gesloten en konden we geen gratis shampoo en crème halen, waar een meisje in ons hostel de vorige avond mee thuis kwam :-(. Ook had Canberra een goed winkelcentrum =D.

Na al het reizen en leven in hostels waren we wel toe aan een break en aangezien we genoeg tijd hadden, zijn we een weekje naar Wodonga geweest. In hostels slapen is echt hartstikke gezellig, maar je hebt totaal geen privacy. En een week je eigen badkamer, keuken en slaapkamer hebben is dan een hele verademing! We hadden op een caravan park een mooie, knusse bungalow gehuurd. En we hadden een tv met een dvd speler, dus we hebben helemaal niets uitgevoerd en het was heerlijk!

Vervolgens zijn we door gegaan naar Melbourne waar we nu wederom in een hostel verkeren ;) Maar daar de volgende keer meer over. Inmiddels zitten we alweer op de helft van onze reis, vandaag precies, dus het gaat snel!

Liefs Damanja & Hanneke!

Noosa, Brisbane, Byron Bay, Coffs Harbour, Port Macquarie & Newcastle

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden, dus we zullen jullie weer een beetje up-to-date brengen over onze belevenissen.

Ons vorige verhaal hield op in Hervey Bay, waar we walvissen hadden gezien. Na nog een dagje extra in ons heerlijk luxe hostel te zijn gebleven, was het dan toch echt tijd om weer een beetje verder te reizen en dit keer naar Noosa. Noosa is een klein strandplaatsje niet heel ver onder Hervey Bay. Helaas deed de Greyhound bus er door een omweg langs kleine plaatsjes er toch meer dan vier uur over om er te komen. Aangekomen in Noosa en nadat we in onze nieuwe hostel waren geïnstalleerd, hebben we lekker fish en chips gegeten, want het is ook wel eens fijn om niet zelf te hoeven koken. Dit hostel was in verschillende 'appartementjes' in gedeeld, waardoor je samen met ongeveer 10 mensen een keuken, badkamer en 'huiskamer (met TV)' deelde. Dat gaf wel een huiselijk gevoel, 's avonds lekker samen televisie kijken. De volgende dagen zijn we naar het mooie rustige strand van Noosa geweest en hebben we door het mooie nationale park gelopen. We hadden vernomen dat je in het Nationale Park Koala's kon vinden, maar wij hadden ze niet gevonden.

Na ons bezoek aan Noosa zijn we verder gereisd naar de eerste grote Australische stad op onze route, namelijk Brisbane. We hadden geluk, want op de avond dat we aankwamen, was er de opening van het Brisbane River Festival en dat werd gevierd met een groots vuurwerk. Toevallig hoorde we later, was het op dezelfde dag als het havendagen vuurwerk in Rotterdam. Het vuurwerk was mooi en het duurde wel 25 minuten , dus we waren helemaal blij. Als we van te voren hadden geweten dat het zo'n goed vuurwerk zou zijn, hadden we misschien wel iets eerder gegaan om een betere plek te vinden, want het was super druk, maar gelukkig ging het hoog de lucht in dus konden we het alsnog goed zien =D. Verder hebben we in Brisbane lekker door de stad gelopen, wat na zoveel kleine plaatjes, een leuke afwisseling is, zijn we naar de botanische tuin geweest en hebben we het museum bezocht. Het museum (was gratis ;-) en) ging voornamelijk over de Aboriginals en de Torres Strait bewoners, wat heel interessant was. Damanja had in het museum haar zonnebril verloren, maar die had iemand gelukkig bij de uitgang afgegeven.

Byron Bay was onze volgende stop. Byron Bay is een badplaatsje wat bekend staat om zijn vele surfers en wilde feesten, dus wij waren benieuwd. In praktijk is het er in de lente (het is nu lente hier) een stuk rustiger. We zijn wel met onze kamergenootjes naar de plaatselijke pub geweest, maar daar is het bij gebleven. Het plaatsje zelf is voor Australische begrippen gezellig en het heeft een echt centrum met winkels. De meeste Australische plaatsjes langs de kust zijn heel langgerekt en een centrum zoals wij het kennen is er vaak niet.

We hebben in Byron Bay dus niet wild gefeest, maar we hebben wel lekker op het strand gelegen en we hebben het Light House (vuurtoren) en het meest oostelijke puntje van Australië bezocht.

Na Byron Bay, hadden we besloten om naar Coffs Harbour te gaan. Het was het weekend dat we er waren rally-weekend, dus het zou heel erg druk worden. Van die drukte hebben we niet veel van gemerkt, maar het zal wel voor plaatselijke begrippen druk zijn geweest.

De eerste avond zijn we lekker uit eten geweest, dit was de eerste keer sinds we Azië hadden verlaten en we hebben er dan ook met volle teugen van genoten. De volgende dag hebben we de haven en het 'vogel eiland' (het zat met een dam vast aan het land), de botanische tuin (waar de Koala's weer onvindbaar waren) en de galerie bezocht. De dag erna wilde we naar de grote Banaan lopen (een daadwerkelijke attractie), maar halverwege zijn we in het winkelcentrum blijven hangen en hebben we daarna bij het strand gepicknickt, over het strand gewandeld en heel lekker macadamia ijs gegeten, jammie jammie.

Na Coffs harbour hebben we Port Macquarie met een bezoek vereerd. Net als in veel van de andere kustplaatsjes is er niet zo veel te doen, maar er is een mooi strand en een haven. De eerste dag hebben we langs het strand gelopen en zijn we naar het Koala Hospital geweest, waar we eindelijk Koala's hebben gezien en ondanks dat ze gewond waren, waren ze zo schattig dat we er het liefst een wilde meenemen. De volgende dag hebben we langs de creek gelopen en hier zijn een heleboel Fruit Bats/ Flying foxes oftewel enorm grote vleermuizen. We moesten onder de bomen waarin ze hingen te slapen heen rennen want anders zouden ze op onze hoofd poepen. Het rook er ook precies zoals in de vleermuizengrot in Blijdorp, heerlijk dus. Op de laatste dag hier hebben we een stoere fiets (met niet zo stoere maar verplichte helm) gehuurd om naar de Light House te fietsen. Jammer genoeg was de stoere lowrider fiets niet geschikt voor de zeer heuvelachtige weg er naartoe. Halverwege wilde we opgeven, maar we hebben doorgezet en uiteindelijk was het uitzicht heel mooi en gelukkig waren de heuvels op de terugweg niet zo steil als op de heenweg.

Het hostel waar we in Port Macquarie verbleven was heel gezellig en er waren wel drie Nederlanders!, want die komen we bijna niet tegen. Ook werkte er een man (leeftijd onbekend, maar zeker 60 plus) Phil genaamd, hij leek op eerste gezicht een beetje nors en was niet echt goed te peilen, maar nadat we een aantal avonden met hem en de rest aan tafel hadden gehangen, bleek hij super aardig, grappig en gezellig. Maar vier nachten was het hoe gezellig het ook was, toch echt weer tijd om verder te gaan en het hostel en Phil ;-) te verlaten. Dit keer gingen we naar Newcastle. Onze bus vertrok om kwart over vijf 's morgens, dus dat was een lekkere gebroken nacht.

Toen we een kleine vijf uur later in ons hostel in Newcastle aankwamen, hebben we lekker ontbeten en zijn we naar het strand gegaan om lekker te luieren. De volgende wilde we eigenlijk wijn gaan proeven in de Hunter Valley, maar de tour zat vol dus toen zijn we naar Blackbutt National Park geweest. Hier hebben ze een dierenpark met Koala's, Walliby's, Kangaroos, Emu's, Wombats, vogels en nog veel meer. Het was een beetje moeilijk om er met het openbaar vervoer te komen, maar het was uiteindelijk wel heel leuk.

Op onze laatste dag in Newcastle zijn we toch nog naar de Hunter Valley geweest. Hier hebben we zes wijnhuizen bezocht en hun wijnen geproefd en hebben we chocolade en kaas geproefd. Het was een leuke dag, zeker omdat we de eerste wijnboer al om 10 uur bezochten. We hebben die dag ongeveer 50 wijnen geprobeerd en ook al hebben we niet alles opgedronken, was het toch een lekkere uitdaging. De omgeving van de Hunter Valley is ook mooi met alle wijnvelden tegen de heuvels. 's Avonds kwamen we lichtelijk aangeschoten en uitgeput thuis na een geslaagde dag.

De volgende stop is Sydney en daar zijn we nu. We blijven hier nog tot maandag en vermaken ons goed, maar daarover meer de volgende keer.

Liefs,

Hanneke en Damanja